Loslaten doet pijn
Vandaag begon zoals vele anderen dagen. Ik word langzaam wakker en hoor geluiden in de keuken: de koffie staat te pruttelen, Buddy wordt uitgelaten en krijgt eten. Alleen jouw geluid, lieve Snowy, hoor ik niet. Ik mis jouw koppie die op de drempel van de slaapkamer ligt, wachtend totdat ik uit mijn bed stap. Nee, je ligt er niet meer. Je wacht niet meer op mij. Je kussen blijft leeg.
Ik vouw de was op, de tranen biggelen over mijn wangen als ik de handdoeken opvouw waarmee ik jou heb afgedroogd. De herinneringen schieten als beelden door mij heen. Ik zie je in gedachten zwemmen. Je wordt gedragen door het water. Je zwemt, je geniet. Even voel jij je licht, geen pijn. Wat geniet ik van dit intieme moment met jou: samen in het water. Een laatste mooie herinnering aan jouw aanwezigheid. Ik droog je af en we tillen je in de auto. De blijdschap blijft. Tevreden ga je op de bank liggen. Je kijkt om je heen en je valt in slaap. Nee, er komt geen moment meer om jouw lijf af te drogen. Er komt geen moment meer om jou te knuffelen.
Ik kan het nog niet bevatten. Mijn hart huilt. Het ene moment kan ik zonder tranen over jouw praten en het andere moment stromen ze over mijn wangen. We waren een herkenbaar straatbeeld geworden. Jouw lage tempo en mijn tomeloze geduld. Ik gaf je de tijd om aan iedere boom en struik te ruiken. En soms ging je koppie omhoog. Je rook een geur, je versnelde jouw tempo om de geur te volgen naar die ene leuke, knappe reu die jouw hart sneller deed kloppen. Wat fijn dat je hem nog even hebt mogen ontmoeten. Jullie nog even om elkaar heen hebben mogen dralen. Wat een kadootje voor jou, mijn lieve vriendin.
Je hebt mij geholpen die laatste stappen te zetten. Je had er vrede mee. Ik moest alleen nog bellen met het crematorium om de afspraak te maken. Ik vond het zo moeilijk om dat te doen. Ik vertelde je dat ik het zou doen, maar nog even in de tuin ging werken. Een half uurtje maar om mijn hoofd leeg te maken en het verdrietige moment voor mij uit te schuiven. Na 25 minuten kwam je naar mij toe. Je blafte, je draalde om me heen. Ik bedankte je en zei: ‘okay, kanjer ik ga bellen’. Wat voelt het definitief, wat voelt het zwaar. Toen ik de afspraak had gemaakt, ging je op je kussen liggen.
Je regisseerde je laatste dag. Al weken hadden we het erover dat je nog een keer naar Alinda zou gaan, de plek waar je met vele honden samen kon zijn. Met plezier ging je daar naar toe, alleen het juiste moment vinden was lastig: het was te warm, te koud, te nat, te zonnig. Op jouw laatste dag hierop aarde was het gelukt. Onbewust had ik jou aangemeld voor de uitlaat. Je stapte in de auto en je was weg. Ik was verbaasd, hoe dan? Dit hadden we niet afgesproken, toch? Jawel, mijn onbewuste actie heeft jou nog een laatste dag bij Alinda bezorgd. Uren later stapte je met plezier uit de auto. Je straalde van enthousiasme, je begroette mij met een dikke knuffel en ging tevreden liggen.
Je leefde in het hier en nu. Ik beleefde die dag als jouw laatste en ik was al bezig met het afscheid nemen. Ik wilde elk moment bij je zijn, je voelen, je aankijken, je knuffelen, samen nog even wandelen, samen de tuin in, samen…. Er is geen samen meer. Er komt geen samen meer. Mijn hart huilt. Wat voelt het leeg. Ik mis jouw aanwezigheid. Jouw kussen blijft leeg. Ik kan het nog niet opruimen, het voelt zo definitief. Jouw botje ligt nog onaangeroerd onder de bank. Jouw ketting hangt aan de waslijn. Loslaten uit liefde. Er is geen handleiding voor. Het is zo gemakkelijk gezegd, zo moeilijk om te doen.
Het is nog niet voorbij. Je wordt gecremeerd, jouw as komt nog. Ik neem de tijd om mijn verdriet te verwerken. De pijn zal minder worden, ook het verdriet. Jouw fysieke aanwezigheid zet zich voort in energie. Je bent mijn engel en in gedachten altijd bij mij. Ik ben zo dankbaar dat jij in mijn leven verschenen bent. Je hebt me zoveel over mijzelf geleerd. Jij was mijn spiegel. Je hebt mij door vele mooie en minder mooie momenten heen geholpen.
Lieve Snowy, deze blog is een ode aan jou. Je hebt zoveel mensen geholpen, een knuffel gegeven omdat ze het even nodig hadden. Er werd veel over ons gesproken. En nog steeds, nu missen ze jou en mij in het straatbeeld. Geen wandelingen meer samen, alleen nog in gedachten. Het loslaten is een proces, het rouwen ook. Ik neem de tijd.
Dank je wel lieve Snowy, het voelt goed om mijn gevoel te delen. Het geeft mij kracht en gaat andere helpen die hetzelfde proces doormaken. Afscheid nemen kent geen tijd, het vraagt tijd. Tijd om te doorleven en te voelen. Tijd om het verdriet te verwerken en te laten stromen. Tijd om nieuwe herinneringen te maken en oude voort te laten bestaan.